کارشناسی ارشد تاریخ تمدن اسلامی و فارغ التحصیل سطح چهار مجتمع آموزش عالی فقه قم
چکیده
اهل‌بیت عصمت و طهارت] به نصّ صریح قرآن از هر گونه پلیدی و ناپاکی به دورند و چشمه‌های جوشان معارف الهی و ابرهای رحمت و محبت الهی بر مؤمنین هستند. با اینکه حکام و خلفای اموی و عباسی در طول دوران خلافت خود تلاش‌های زیادی در محو نام و یاد آنان از زبآن‌ها و قلب‌ها کردند، اما هرگز موفق نشدند و روزبه‌روز بر پیروان و محبین اهل‌بیت] افزوده شده و می‌شود. از افتخاراتشان همین بس که اکثر بزرگان فرقه‌های اسلامی چه شیعه و چه سنی به فضایلشان اشاره کرده و ارادت و محبت خویش را نسبت به آنان بیان داشته‌اند. بهترین مؤید این سخن، پیشوای فرقۀ شافعی، محمد بن ادریس شافعی است که به محبت و دوستی اهل‌بیت] مشهور است. او علی‌رغم جوّ خفقان آن روز به مناسبت‌های مختلف، ارادتش را نسبت به اهل‌بیت] در قالب اشعاری زیبا و پرمحتوا، بدون هیچ ترس و واهمه‌ای با صراحت و تأکید ابراز می‌کند. از این‌رو نوشتار حاضر درصدد است ضمن اشاره‌ای کوتاه به زندگانی شافعی، اشعار او را که دربارۀ اهل‌بیت] سروده است با استناد به دیوان شعری که از او برجای مانده، مورد بررسی و تحلیل قرار دهد.
)